اتاق درمان در روانشناسی، مکانی است که عموما فرد با یک هیجان ثانویه مثل خشم، نگرانی، افسردگی و … وارد آن می شود و با اعتمادی که به درمانگر خود دارد به تعریف از حالات خود می کند.
درمانگر پس از انجام مصاحبه بالینی(شنیدن گفته های مراجع خود)، با تکنیک های گوش دادن فعال، همدلی با احساسات و هیجانات، اعتبار بخشی و گاهی اوقات خودافشایی، سعی در مستحکم کردن اتحاد درمانی و اعتماد شکل گرفته با مراجع می کند. به این ترتیب تا حدودی تخلیه هیجانی از طرف مراجع صورت می گیرد.
همانطور که وقتی فردی به دندانپزشک مراجعه می کند و از درد دندان شکایت می کند، دندانپزشک مستقیما به بررسی و درمان ریشه می پردازد، درمانگر هم با شنیدن هیجانات ثانویه، به هیجانات اولیه مثل احساس دیده نشدن، عقده حقارت، ترس از قضاوت و بعضا نیازهای ارضا نشده دوران کودکی می پردازد و با کمک خود مراجع به درمان ریشه ها خواهد پرداخت.
نقش اتاق درمان و درمانگران، عموما نشان دادن ریشه ها و معطوف کردن نگاه مراجع به آن هاست که با تکنیک های پیشنهادی درمانگر و با کمک و همکاری خود مراجع، تعادل و شفا در بخش های نامتعادل صورت خواهد گرفت.
