اختلال اضطراب فراگیر، اضطراب دائمی به صورت یک نگرانی و دلهره همیشگی است.

از علایم آن می توان به انتظار آسیب قریب الوقوع، بیقراری، تمرکز پایین، تنش عضلانی، خستگی زود هنگام و گاهی فشار خون بالا اشاره کرد.

اختلال اضطراب فراگیر، شایع ترین اختلالی است که همزمان با یک اختلال دیگر پدیدار می شود. 95 درصد از مبتلایان، همزمان افسردگی یا علائم وحشت زدگی یا اختلال هراس و یا اضطراب اجتماعی را هم تجربه می کنند.

اختلال اضطراب فراگیر از کودکی شروع و تا بزرگسالی ادامه دارد و به درمان بسیار مقاوم است. دارو درمانی در 50 درصد موارد جواب می دهد.

در برخی موارد با تجویز روانپزشک، داروی پروپرانول می تواند با کنترل نوراپی نفرین، اضطراب را کاهش دهد.