امید یکی از مفاهیم بسیار نزدیک به خوشبینی و یکی از ویژگی‌های زندگی است که افراد را به جستجوی فردای بهتر وا میدارد . امید یعنی انتظار موفقیت و آیندۀ بهتر، یعنی دلیلی برای زیستن، وقتی امید در دل و ذهن وجود داشته باشد، اشتیاق زندگی نیز وجود خواهد داشت .
امید روندی فعال و آموختنی است؛ شیوه‌ای از اندیشیدن است که رفتارهای خاصی را به دنبال دارد. امید روندی فکری است که تعیین هدف را ساده می‌کند و به ما یاری می‌دهد تا در راه رسیدن به هدف‌هایمان، به طرز موثری بکوشیم.
امید را با سه جزء به هم پیوستۀ اندیشیدن، یعنی “تعیین هدف/ نیروی راه یابی/ و نیروی اراده” تعریف می کنیم. بدون این سه جزء به هم پیوسته امید نمی‌تواند شکل گیرد .
بنابراین تعیین هدف، همۀ افراد در زندگی روزمره خود اهدافی را تعیین می کنند (بلند مدت/ کوتاه مدت)؛ پس از آن که هدف تعیین شد، گام بعدی در اندیشیدن پر امید، تعیین راه های رسیدن به هدف است. به عبارت دیگر، شخص باید توانایی فکر کردن دربارۀ راه های رسیدن به هدف تعیین شده را داشته باشد. افرادی که در راه یابی توانا هستند، احساس می کنند می توانند راه های بسیاری برای رسیدن به هدفشان بیابند.
در گام سوم نیروی اراده است که فرد را به اهدافش می رساند. اراده سرچشمۀ انگیزش و تحرک است و افرادی که از نیروی ارادۀ بالایی برخوردارند، اغلب به کارشان علاقه نشان می دهند و هنگامی که دربارۀ هدف هایشان می اندیشند و سخن می گویند، نگرش مثبتی دارند .
امید درمانی بر این هدف استوار است که به درمان‌جویان کمک کند تا هدف‌های روشنی را فرمول‌بندی کنند، گذرگاه‌های متعددی را برای رسیدن به آنها بسازند، خود را برای دنبال کردن اهداف برانگیزانند و موانع را به صورت چالش‌هایی برای غلبه بر آنها از نو چارچوب‌بندی کنند.
برگرفته از کتاب روان شناسی مثبت علم شادمانی و نیرومندی های انسان، نوشته آلان کار
