عوامل بسياري سبب بروز استرس مي شوند. مثلاً بيماري، دير رسيدن به محل كار، ترافيك و… اما مهمترين عامل طرز برخورد، نوع نگاه و نگرش ما به حوادث و اتفاقاتي است كه پيرامون ما مي افتد.
براي افراد سطح واحدي از استرس(سطح بهینه استرس) كه براي همه انسان ها بهترین باشد، وجود ندارد.
هر يك از ما مخلوقاتي منحصر به فرد با نيازهاي ويژه هستيم. بنابراين، آنچه براي يك شخص ناراحت كننده است، چه بسا براي ديگري شادي آفرين باشد. حتي وقتي ما روي ناراحت كننده بودن رويدادهاي خاص توافق داريم، احتمالا در واكنش هاي فيزيولوژي و روان شناختي به آن حادثه با هم تفاوت داريم.
شخصي كه شيفته مذاكره و حل اختلاف و تحرك شغلي است، اگر شغلي يكنواخت و بدون تحرك داشته باشد، در فشار و استرس قرار مي گيرد. در حالي كه شخصي كه به شرايط ثابت علاقه مند است، وقتي در شغلي قرار گيرد كه وظايفش از تنوع بالايي برخوردار باشد، به احتمال زياد خود را در تنگناي استرس احساس مي كند.
قبل از قرار گرفتن در معرض تغييرات آزار دهنده، اين موضوع كه استرس هاي شخصي ما چه هستند و ميزان تحمل ما در برابر آنها چقدر است، به شيوه زندگي و سن ما بستگي دارد.
