نظر اسلام دربارۀ فال بد زدن و شوم تلقی کردن برخی امور چیست؟
سوگمندانه آدمیان از دیرباز گرفتارِ دست‌آویزی به فال بد بوده‌اند؛
اگر تولد نوزادی با آتش گرفتن خانۀ همسایه هم‌زمان می‌شد، واقعۀ پیش‌آمده را نشانی از قدم شوم نوزاد تلقی می‌کردند؛
یا اگر هم‌زمان با جشن عروسی، یکی از اقوام عروس یا داماد می‌مرد، آن را به پای قدم شوم عروس یا داماد می‌نوشتند.
همۀ این منتسب کردن‌ها و فال بد زدن‌ها چیزی جز گمان‌های واهی نیست که در مکتب تربیتی اسلام به‌شدت نهی شده است. درآیه ۱۳۱ سوره اعراف یکی از نمونه‌های فال بد زدن در افکار و سخنان قوم بنی‌اسرائیل دیده می‌شود: پس هنگامی‌که نیکی (و نعمت) به آنان روی میآورد، می گفتند: «این به خاطر (شایستگی) خود ماست» و اگر گزندی به آنان می رسید، به موسی و همراهانش فال بد می زدند.
آگاه باشید که (سرچشمۀ) بداقبالی آنان تنها نزد خداست (که آنان را به بدی اعمالشان کیفر می دهد)، ولی بیشترشان نمی دانند.
برای رها شدن از تطیّر یا همان فال بد زدن، هر انسانی باید ریشۀ مشکلات فردی و اجتماعی را در خویش بیابد و مسئولیت عملکرد خود را در به وجود آمدن آن مشکل بپذیرد و بی‌دلیل دیگران را مقصر نپندارد. آدمی نباید با دست یازیدن به امور خرافی، ذهن و روان خود را پریشان کند و با توهّم و خیال باطل، عالم و آدم را نامبارک و بدشگون بپندارد.
