تغذیۀ جسم در روح نیز تأثیر می‌گذارد؛ یعنی غذای مادی، حیات روحانی را نیز متأثر می‌کند.

مؤمن، مانند زنبور عسل است که غذایی پاک می‌خورد و غذایی پاک تحویل می‌دهد.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام عبارتی بسیار کوتاه و فقط با سه کلمه بیان می‌فرماید؛ اما دریایی از معانی را با همین عبارت منتقل می‌کند:

«بد طعامی‌ است حرام». منطق این سخن از باوری ریشه می‌گیرد که براساس آن، تغذیۀ جسم در روح نیز تأثیر می‌گذارد؛ یعنی غذای مادی، حیات روحانی را نیز متأثر می‌کند.

در داستان اصحاب کهف نیز قرآن چنین تأثیری را تأیید می‌کند؛ آنجا که این بزرگ‌مردان الهی، از خواب برمی‌خیزند و برای خرید غذا، کسی را به شهرمی‌فرستند:

«فَابْعَثُوا أَحَدَکُمْ بِوَرِقِکُمْ هذِهِ إِلَی الْمَدِینَۀِ»
اکنون یک نفر از خودتان را با این سکّه‌ای که دارید به شهر بفرستید.
اما قبل از آن، یک ضابطه برای غذای خود معین می‌کنند:
«فَلْیَنْظُرْ أَیُّهَا أَزْکَی طَعَاماً فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ»
تا بنگرد کدام یک از آن‌ها غذای پاکیزه‌تری دارند، و مقداری از آن برای روزی شما بیاورد.
این بزرگان به تأثیر جدّیِ طعام بر روح و روان باور دارند؛ لذا غذایی را می‌طلبند که پاکیزه و طیّب باشد. به همین دلیل است که اسلام تا این حد در بحث خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها وارد شده و انواع آن را تقسیم‌بندی کرده و برشمرده است.

انسانی که به این ضوابط پایبند است و این اصول را در انتخاب غذای خود رعایت می‌کند، آثار آن را نیز به‌روشنی می‌بیند. کسی که در طول عمر خود، جز حلال و طیب نمی‌خورد، اثری جز روشنی نیز به‌جای نمی‌گذارد؛ چنان‌که نبی رحمت صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در توصیف مؤمن فرمود:

«مَثَلُ الْمُؤْمِنِ کَمَثَلِ النَّحلَۀِ اَکَلَتْ طَیِّباً وَ وَضَعَتْ طَیِّباً»
مؤمن، مانند زنبور عسل است که غذایی پاک می‌خورد و غذایی پاک تحویل می‌دهد.